เมื่อสมัยที่เริ่มหัดทำเกมแรกๆ
ตอนนั้นแค่สามารถทำให้ตัวละครขยับขึ้นลงซ้ายขวาได้รู้สึกดีใจมากๆ
รู้สึกได้ว่าตัวเองสนุกกับการสร้างตัวละครขึ้นมา
ซึ่งตัวละครเหล่านั้นก็ไม่ได้สวยอะไรมากนักเป็นแค่ก้อนรูปคนท่าทางตลกๆ
จาก300กว่าวันที่พ่านมาจนถึงวันนี้ มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมาย
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ที่มากขึ้น ฝืมือที่มากขึ้น
ความเร็วในการทำงานต่างๆมากขึ้น ทั้งการวาดรูป
การเขียนโค้ด หรือการใช้แดรกแอนดรอป
เพื่อทำให้หลายๆอย่างในเกมเป็นไปตามที่ต้องการ
ไอเดียในการทำสิ่งต่างๆ ที่แค่นึกก็พอจะมองเห็นภาพร่างในหัว
และวิธีที่จะทำมันออกมาให้เป็นรุปร่าง
เมื่อก่อนแค่ใช้โปรแกรมดอท ในGame maker
ก็พึงพอใจกับผลงานแล้ว แต่มาถึงตอนนี้
สามารถสร้างผลงานออกมาได้ดีกว่าสมัยเริ่มทำเกมแรกๆ
ได้นับสิบเท่า สวยกว่าสมัยเริ่มทำเกมแรกๆแบบเห็นได้ชัด
ตัวเกมทำออกมาได้ลื่นไหลกว่าสมัยเริ่มหัดทำแรกๆ
แบบเทียบกันไม่ติด แต่ทว่า ทำไมไม่ขยันไม่หัดเรียนรู้เหมือนสมัยเริมทำแรกๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่า ต้องการให้มันออกมาดี ออกมาสวยงาม
หรือด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม
ดูเหมือนผมเกือบจะลืมจุดประสงค์ที่แท้จริงในการทำเกมของผมไปซะแล้ว
จนกระทั้งวันนี้ ผมไปค้นหาของที่เก็บไว้ในฮาร์ดิสลูก
ที่เก็บแบ็คอัพไว้ ผมได้เจอไฟล์เกมเมคเกอที่สร้างครั้งแรก
ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่า เรามัวแต่ทำอะไรอยู่กันนะ ทำไมเราถึงลืมตัวเราเองได้
ด้วยเหตุนี้เอง มันเหมือนกับว่า ผมได้กลับมาเริ่มมองตัวเองอีกครั้ง
เราอยากทำอะไรกันแน่ ผมจึงได้คำตอบจากตัวเองกลับมาว่า
ทำเกมที่อยากเล่น ด้วยเนื้อเรื่องที่มีอยู่ในหัวตัวเองตั้งแต่เเรก
ด้วยตัวละครที่สร้างขึ้นมาแบบตั้งใจตัวแรก
ด้วยปมที่วางไว้ทั้งหมด และยัดเอาสิ่งที่เกือบลืมใส่ลงไปในเนื้อเรื่องที่คิดขึ้นมา
เพราะฉะนั้น ตอนนี้ ตัวผมเองเลยเหมือนกับจุดประกายความตั้งใจตัวเองกลับมาอีกครั้ง
และตัดสินใจเปลี่ยนชื่อเกม incase of Guless เป็น Incase of Noland เพื่อให้ทุกเกมที่สร้างขึ้น
มาจากที่มาเดียวกัน นั่นคือ
กรณีพิพาท ของ ปฐพีไร้แดนดิน
-
-
วันที่ความเกือบลืมจุดมุ่งหมายของตัวเองและนึกได้อีกครั้ง
jnkillerqueen
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น